توسعه تست محور (TDD) چیست؟ بررسی جامع

در توسعه نرم افزار، خطاها رایج هستند، اما بازخورد می تواند به رفع آنها کمک کند. بازخورد دیرهنگام ممکن است منجر به انباشته شدن تغییرات در بالای کدهای شکسته شود و ردیابی علت اصلی را دشوار کند. TDD نوید بازخورد فوری را می دهد و احتمال بروز باگ را کاهش می دهد. در این مقاله، "TDD چیست" و موارد دیگر در مورد آن را بررسی خواهیم کرد.

برنامه نویسی خواهان است. می توان پس از ماه ها و سال ها تلاش مداوم در آن به جای خوبی دست یافت. در بهترین حالت، اشتباهات تیم توسعه نرم افزار آنها را به نوشتن کد منبعی سوق می دهد که کامپایل نمی شود. در بدترین حالت، این اشتباهات منجر به باگ هایی می شود که بیشترین آسیب را وارد می کنند.

اگر تکنیکی داشته باشید که عملاً نیاز به دیباگ کردن را از بین ببرد و بعد از انجام اشتباهات برنامه نویسی به شما هشدار دهد، جالب نیست؟

چنین ابزاری یا بهتر است بگوییم تکنیکی وجود دارد. توسعه تست محور (TDD) است و در واقع این نتایج را ارائه می دهد.

توسعه تست محور (TDD) چیست؟

توسعه تست محور (Test Driven Development) یک فرآیند توسعه تکراری است. در TDD، توسعه دهندگان قبل از نوشتن کد production کافی برای انجام آن تست و بازسازی بعدی، یک تست می نویسند. توسعه دهندگان از مشخصات استفاده می کنند و ابتدا تستی را می نویسند که توضیح می دهد کد چگونه باید رفتار کند. این یک چرخه سریع از تست، کدگذاری، و refactoring است.

عنصر کلیدی برای مؤثر بودن در توسعه مبتنی بر تست، درک این است که واقعاً چیست. من متوجه شدم که تصورات غلط زیادی در مورد نحوه انجام درست TDD وجود دارد. TDD یکی از روش هایی است که اگر آن را اشتباه انجام دهید، اغلب بهای گزافی را پرداخت می کنید.

TDD به این معنی است که اجازه دهید تست شما توسعه شما (و طراحی شما) را هدایت کنند. شما می توانید این کار را با تست های واحد، تست های فانکشنال و تست های پذیرش انجام دهید. این شما را به ایجاد انواع بسیار متفاوتی از تست‌ها سوق می‌دهد که تمایل دارند در برابر تغییر در آینده انعطاف‌پذیرتر باشند، زیرا به جای تست قطعات کد، رفتارها را تأیید می‌کنید. بیایید ببینیم چگونه با دنبال کردن سه مرحله توسعه تست محور انجام می شود.

مفهوم و مزایای TDD

TDD بر نوشتن تست های خودکار تمرکز دارد که رفتار مطلوب کد را قبل از پیاده سازی خود کد مشخص می کند.
با نوشتن تست ابتدا، توسعه دهندگان به درک روشنی از آنچه باید پیاده سازی شود و چگونه باید رفتار کند، به دست می آورند.
TDD احتمال معرفی باگ ها را کاهش می دهد و امکان شناسایی و حل سریعتر مسائل را فراهم می کند.
این یک شبکه ایمنی برای ایجاد تغییرات در کد با اطمینان از دست نخورده ماندن فانکشن موجود فراهم می کند.
TDD کدهای ماژولار و سست را تشویق می‌کند که منجر به بهبود قابلیت نگهداری و بازسازی آسان‌تر می‌شود.

چرخه TDD: قرمز، سبز و Refactor

قرمز: در مرحله اولیه «قرمز»، توسعه‌دهنده یک مورد تستی ناموفق می‌نویسد که رفتار مورد نظر را که هنوز اجرا نشده را برجسته می‌کند.
سبز: در مرحله "سبز"، توسعه دهنده حداقل کد لازم برای قبولی در تست را می نویسد.
Refactor: در مرحله "Refactor"، توسعه دهنده کد را بدون تغییر رفتار آن بهبود می بخشد. این مرحله طراحی را بهبود می بخشد، تکرار را حذف می کند و قابلیت نگهداری را بهبود می بخشد.

طراحی بهتر کد و قابلیت نگهداری با TDD

TDD توسعه دهندگان را تشویق می کند تا روی نوشتن کدی که ماژولار، قابل تست و مطابق با اصول SOLID باشد تمرکز کنند.
نوشتن تست‌ها قبل از پیاده‌سازی، جداسازی واضح نگرانی‌ها و یک پایگاه کد مدولارتر را ترویج می‌کند.
TDD با بازسازي مداوم كد به حذف تكراري و بهبود طراحي كلي كمك مي كند.
ماهیت تکراری TDD توسعه تدریجی و تکامل کد بهتر را در طول زمان تشویق می کند.
مجموعه تستی جامع ساخته شده از طریق TDD یک شبکه ایمنی برای ایجاد تغییرات فراهم می کند و تضمین می کند که عملکرد موجود دست نخورده باقی می ماند.

برای آشنایی با نحوه نوشتن یک نقشه تست (Test plane) این مقاله را بررسی کنید.

مزایای TDD چیست؟

کیفیت کد

چارچوب TDD توسعه کدهای ساده، تمیز و قابل توسعه را تشویق می کند. نظم و انضباط پیروی از TDD به طور طبیعی عاداتی را ایجاد می کند که به کدهای بهتر به عنوان بخشی از تمرین روزمره توسعه دهندگان منجر می شود.

توسعه دهندگان با این سوال که چرا یک ویژگی قبل از ادامه پیاده سازی مورد نیاز است، بیشتر بر روی الزامات سیستم متمرکز می شوند. با این فرآیند، توسعه‌دهنده می‌تواند الزامات بد تعریف شده را شناسایی کند، زیرا تولید یک تست واحد برای آن‌ها تبدیل به مالیات می‌شود.

TDD به توسعه دهندگان کمک می کند تا به سمت طراحی های ساده بروند. چیزها را به طور معمول OO [شی گرا] ساختار یافته نگه می دارد. توسعه دهندگان را به سمت اجزای مجزا سوق می دهد.

کیفیت برنامه

مزیت دیگر نوشتن تست‌های نقطه شکست قبل از کد production این است که توسعه‌دهندگان زمان بیشتری را صرف طراحی موارد مرزی می‌کنند که باید توسط این تست‌ها پوشش داده شوند، در مقایسه با رویکرد سنتی. در پایان چرخه توسعه، تست‌های دقیق‌تر و باگ/نقایص کمتری را به همراه دارد.

بهره وری توسعه دهندگان را افزایش می دهد

TDD سرعت را بهبود می بخشد زیرا توسعه دهندگان زمان کمتری را برای دیباگ کردن صرف می کنند. ممکن است زمان صرف شده برای توسعه تست ها و کد تولید را در مراحل اولیه افزایش دهد. اما با پیشرفت توسعه، افزودن و تست فانکشن های جدید سریعتر خواهد بود و نیاز به کار مجدد کمتری دارد. رفع فوری این مشکل از نظر منابع بسیار ارزان‌تر است تا چند ماه بعد که ممکن است کشف شوند.

نوشتن چند تا تست خسته کننده است، اما ناامید کننده تر است که نتوانید چیزی را تغییر دهید یا ندانید تغییرات شما ایمن هستند.

پوشش تست بالاتر

چگالی تست بالاتر و پوشش تست به طور پیش فرض از مزایای TDD هستند. در رویکرد سنتی، احتمال بیشتری وجود دارد که تست کنار گذاشته شود یا به فانکشن های حیاتی محدود شود، به خصوص اگر زمان کوتاه باشد. از سوی دیگر، TDD نظم و انضباط همه فانکشن ها را که با مجموعه ای از تست های واحد خودکار مرتبط است، ایجاد می کند. این منجر به تست های بیشتر و پوشش تست بالاتر کد می شود.

داکیومنت زنده

تست‌ها می‌توانند به عنوان مستند برای یک توسعه‌دهنده عمل کنند. اگر از نحوه عملکرد یک کلاس یا کتابخانه مطمئن نیستید، بروید و تست‌ها را بخوانید. با TDD، تست ها معمولاً برای سناریوهای مختلف نوشته می شوند، یکی از آنها احتمالاً نحوه استفاده از کلاس است. بنابراین می‌توانید ورودی‌های مورد انتظاری که یک متد به آن نیاز دارد و آنچه می‌توانید به‌عنوان نتیجه انتظار داشته باشید، همه بر اساس ادعاهای مطرح‌شده در تست را ببینید.

این می تواند به افزایش درک توسعه دهندگان از بخش هایی از سیستم کمک کند و بنابراین به حمایت از مالکیت کد جمعی کمک می کند. در نتیجه، تغییرات در کد می تواند توسط هر توسعه دهنده ای انجام شود نه تنها توسعه دهنده ای که کد را درک می کند.

نحوه پیاده سازی TDD: پنج مرحله توسعه تست محور چیست؟

فرآیند توسعه تست محور (TDD) معمولاً از پنج مرحله اصلی پیروی می کند که اغلب "چرخه TDD" نامیده می شود. بیایید بفهمیم که 5 مرحله TDD چیست:

مرحله 1: یک تست بنویسید

در این مرحله اول، شما یک تست برای عملکرد خاصی که می خواهید پیاده سازی کنید، می نویسید. این تست در ابتدا با شکست مواجه خواهد شد زیرا فانکشن هنوز در دسترس نیست.

مرحله 2: تست را اجرا کنید

هنگامی که تست را نوشتید، آن را اجرا می کنید تا مطمئن شوید که مطابق انتظار با شکست مواجه می شود. این تأیید می کند که تست به درستی کار می کند و نشان می دهد که این ویژگی هنوز اجرا نشده است.

مرحله 3: کد را بنویسید

در این مرحله حداقل کد لازم برای قبولی در تست را پیاده سازی می کنید. هدف نوشتن ویژگی کامل نیست، بلکه موفقیت آمیز بودن تست است.

مرحله 4: همه تست ها را اجرا کنید

بعد از نوشتن کد، تمام تست ها را اجرا می کنید، نه فقط تستی که در مرحله اول اضافه کرده اید. این تضمین می کند که کد جدید هیچ فانکشن موجود را خراب نمی کند.

مرحله 5: Refactor

در مرحله آخر، کد را تغییر می‌دهید تا طراحی و قابلیت نگهداری آن را بهبود ببخشید و در عین حال تمام تست‌ها را پاس می‌کنید. Refactoring برای تمیز نگه داشتن پایگاه کد و کار با آن آسان است.

سپس چرخه برای فانکشن های بعدی که می خواهید اضافه کنید تکرار می شود. با دنبال کردن این فرآیند، TDD کمک می‌کند تا مطمئن شوید کد شما کاملاً تست شده، قابل نگهداری است و کمتر مستعد اشکال است.

TDD در Agile چیست؟

توسعه تست محور (TDD) یکی از روش های رایج توسعه هسته چابک است. این از اصول مانیفست چابک و برنامه نویسی Extreme به دست آمده است. بیایید ببینیم که چگونه TDD به خوبی در فرآیند توسعه چابک قرار می گیرد.

توسعه چابک چیست؟ در ساده ترین شکل، توسعه مبتنی بر بازخورد است. و بازخورد بسیار مهم است.

الزاماتی که با آنها شروع می کنید ممکن است در طول چرخه توسعه تغییر کنند. اگر هدف شما ساختن آنچه مشتریانتان می‌خواستند باشد، شکست می‌خورید، شما باید آنچه را که مشتری‌تان هنوز می‌خواهد بسازید، چیزی که مرتبط است. برای شما، دو نوع بازخورد زیر به یک اندازه مهم هستند:

شما بازخورد سریع می خواهید
شما می خواهید از نرم افزار Whack-a-mole اجتناب کنید
توسعه چابک در مورد دویدن سریع نیست... بلکه در مورد دویدن سریع در جهت درست با سرعتی پایدار است.

و TDD راهی برای دریافت بازخورد سریع است.

"Test First" که در آن تست‌های واحد قبل از کد نوشته می‌شوند، می‌تواند گلوگاه‌هایی را که مانع کیفیت و تحویل می‌شوند را کاهش دهد. این تست کمک می‌کند تا مشخص شود کد برای انجام چه کاری انجام می‌دهد و راهنمایی‌هایی را برای توسعه‌دهنده از نظر عملکردهای کاربر ارائه می‌دهد. این مفهوم از دو جهت با Agile مطابقت دارد:

با توسعه تست ها از روی الزامات، به جای کد، ارتباطات افزایش می یابد. خالق نیازمندی‌ها، توسعه‌دهنده و تست‌کننده باید در تست‌ها و کدهای بعدی با یکدیگر همکاری کنند و در نتیجه درک همه از کار در دست افزایش یابد.
با نوشتن تست یا مجموعه تستی ابتدا نیازی به منتظر ماندن برای انجام تست نیست. کد را می توان بلافاصله نوشت و تست کرد، به خصوص زمانی که تست خودکار در فرآیند گنجانده شود (بهترین روش در نظر گرفته می شود). اگر کد خراب شود، می توان آن را به عقب رانده شد، و اگر موفق شد، مورد بعدی را می توان شروع کرد.

همانطور که سیستم را بر اساس بازخورد، رفع اشکال و ویژگی‌های اضافی تکامل می‌دهید، به شما می‌گوید که کد قابل نگهداری مطابق انتظار کار کرده و به کار خود ادامه می‌دهد.

پس از درک اینکه TDD در چابک چیست، بیایید نگاهی به برخی از ابزارهای محبوب TDD بیندازیم.

ابزارهای محبوب TDD

در زیر برخی از رایج‌ترین و پرکاربردترین چارچوب‌ها/ابزارهای تست واحد که از رویکرد TDD پشتیبانی می‌کنند، آورده شده است.

csUnit: یک ابزار تست واحد منبع باز که چارچوب تست واحد TDD را برای پروژه های Net ارائه می دهد
DocTest: یک چارچوب تست واحد بسیار ساده و آسان برای یادگیری پایتون
JUnit: یک چارچوب تست واحد جاوا TDD.
NUnit: این یکی دوباره برای پروژه های Net استفاده می شود
PHPUnit: این یکی برای پروژه های PHP استفاده می شود
PestPHP : این نیز برای پروژه های PHP استفاده می شود و در لاراول 11 نیز به صورت پیش فرض از آن استفاده می شود.

PyUnit: یک چارچوب تست واحد استاندارد برای پایتون
TestNG: یک چارچوب تستی برای جاوا که محدودیت های JUnit را نادیده می گیرد.
RSpec: چارچوبی برای پروژه های Ruby.

محدودیت های TDD

در حالی که TDD مزایای متعددی دارد، محدودیت هایی نیز دارد.

1. TDD روند توسعه را کند می کند

TDD ابتدا قبل از اجرای کد نیاز به تست‌هایی دارد که می‌تواند پیشرفت را کند کند، مخصوصاً در استارت‌آپ‌هایی که سرعت بالایی دارند، جایی که زمان برای بازاریابی بسیار مهم است. اگر نیاز به راه‌اندازی فوری محصول باشد، TDD ممکن است ایده‌آل نباشد زیرا شامل ایجاد تست‌هایی قبل از کد می‌شود که باعث تاخیر می‌شود.

2. موارد تست ممکن است به ارتقاء زیادی نیاز داشته باشند

یکی از اشکالات عمده TDD نیاز به اصلاح تست ها در زمان تغییر نیاز محصول است. این می تواند پرهزینه باشد و بر برنامه های توسعه تاثیر بگذارد. علاوه بر این، TDD منجر به تست‌های بیش از حد واحد می‌شود و به دلیل به‌روزرسانی‌های مکرر و افزایش سربار توسعه‌دهنده، نگهداری کد را زمان‌برتر می‌کند.

3. یادگیری TDD آسان نیست

TDD برای پروژه های سریع عالی است اما ممکن است برای پروژه های پیچیده با محدودیت منابع ایده آل نباشد. اگر تیم شما هرگز از TDD استفاده نکرده است، برای درک و تطبیق فرآیند به زمان نیاز دارند.

4. تست UI با TDD دشوار است

استفاده از توسعه تست محور (TDD) برای رابط های کاربری به دلیل پیچیدگی و تعامل بالا، چالش برانگیز است. علاوه بر این، ویژگی های دینامیکی برنامه های کاربردی مدرن به مشکل کمک می کند. تغییرات مکرر در عناصر UI می‌تواند منجر به تست‌های شکننده UI شود، حتی زمانی که عملکرد اصلی برنامه تحت تأثیر قرار نگیرد، باعث خرابی شود.

5. اعمال TDD در کدهای قدیمی چالش برانگیز است

TDD زمانی کارآمدتر است که درست از ابتدای پروژه اجرا شود. با این حال، اعمال TDD برای کدهای قدیمی، که در اصل با این رویکرد توسعه داده نشده بود، می‌تواند مشکل‌سازتر باشد زیرا ممکن است کد با در نظر گرفتن قابلیت تست طراحی نشده باشد.

TDD در مقابل تست سنتی

توسعه تست محور (TDD) و تست سنتی دو رویکرد متفاوت برای تست نرم افزار هستند که هر کدام مجموعه ای از اصول و مزایای خاص خود را دارند. بیایید تفاوت بین آنها را بررسی کنیم:

محدوده تست: TDD بر روی تست واحدهای کد کوچک به صورت جداگانه متمرکز است، در حالی که تست معمولی شامل بررسی سیستم به عنوان یک کل، از جمله تست یکپارچه سازی، فانکشنال و پذیرش می شود.

حلقه بازخورد: TDD یک حلقه بازخورد سریع‌تر را برای توسعه‌دهندگان ارائه می‌دهد تا بدانند آیا کد آنها تست جدید نوشته شده را پشت سر گذاشته است یا خیر. در مقابل، تست سنتی ممکن است منجر به یک حلقه بازخورد طولانی‌تر شود، به خصوص اگر تست‌ها پس از توسعه بخش‌های مهم کد یا کل برنامه انجام شود.

مستندسازی: اسناد TDD در درجه اول بر روی موارد تست و نتایج آنها تمرکز دارد، در حالی که اسناد تست سنتی ممکن است حاوی اطلاعات خاص تری در مورد روش تست، محیط تست و سیستم تحت تست باشد.

دیباگینگ : TDD خطاها را در مراحل اولیه توسعه تشخیص می دهد و فرآیند دیباگ و اصلاح را ساده می کند. از طرف دیگر، روش‌های تست مرسوم نیازمند تلاش بسیار زیادی برای عیب‌یابی خطاها در فرآیند توسعه هستند.

توسعه رفتار محور (BDD) چیست؟

BDD در ابتدا توسط Dan North در اوایل تا اواسط دهه 2000 به عنوان روشی ساده تر برای آموزش و تمرین توسعه تست محور اختراع شد. TDD، توسط کنت بک در روزهای اولیه Agile اختراع شد. BDD با نوشتن به زبان مشترک متفاوت است، که ارتباط بین تیم‌های فنی و غیرفناوری و ذینفعان را بهبود می‌بخشد. در هر دو رویکرد توسعه، تست‌ها قبل از کد نوشته می‌شوند، اما در BDD، تست‌ها بیشتر متمرکز بر کاربر و بر اساس رفتار سیستم هستند.

BDD از ابتدا بر روی معیارهای پذیرش با تعریف نحوه رفتار هر یک از ویژگی های برنامه از دیدگاه کاربر نهایی تمرکز می کند. BDD یک زبان مشترک بر اساس جملات ساده و ساختار یافته ارائه شده به زبان انگلیسی (یا به زبان مادری ذینفعان) ارائه می دهد. BDD شامل همکاری و ارتباط تنگاتنگ بین صاحبان محصول، تحلیلگران کسب و کار و تیم توسعه (از جمله تست کنندگان) برای کشف، درک و فرموله کردن نیازهای واقعی کسب و کار است.

بیاید تفاوت های بین TDD و BDD را باهم بررسی کنیم.

تمرکز و دامنه

TDD در درجه اول بر روی تست رفتار واحدهای کد مانند متدها یا کلاس ها تمرکز دارد. هدف آن بررسی صحت کد در سطح دانه بندی است.

BDD بر تست رفتار سیستم به عنوان یک کل از دیدگاه کاربران نهایی یا ذینفعان تمرکز دارد. هدف آن اطمینان از رفتار صحیح سیستم در سناریوهای مختلف است.

زبان و اصطلاحات

TDD از اصطلاحات فنی و پیاده سازی خاص استفاده می کند. تست‌ها با استفاده از زبان‌های برنامه‌نویسی مانند جاوا نوشته می‌شوند و تاکید بر نوشتن اظهارات و موارد تست است که صحت کد را تأیید می‌کند.

BDD درک مشترک بین اعضای تیم فنی و غیر فنی را ترویج می کند. از یک زبان دامنه خاص (DSL) استفاده می کند که بر سناریوهای قابل خواندن برای تجارت تمرکز دارد. اصطلاحاتی مانند "Given-When-Then" معمولاً برای توصیف رفتار سیستم استفاده می شود.

سناریوهای تست و همکاری

سناریوهای تست در TDD معمولا توسط توسعه دهندگان نوشته می شوند و بر جنبه های فنی تمرکز دارند. همکاری در درجه اول در تیم توسعه اتفاق می افتد.

BDD همکاری بین توسعه دهندگان، تست کنندگان و سهامداران تجاری را تشویق می کند. سناریوهای تست به صورت مشترک با استفاده از یک زبان مشترک نوشته می‌شوند و ارتباط و درک بهتر را در بین اعضای تیم تسهیل می‌کنند.

پوشش و سطوح تست

TDD بر تست واحد تمرکز دارد و هدف آن تست واحدهای تک کد به صورت مجزا است. این پوشش تست بالا را در سطح واحد تضمین می کند.

BDD سطوح مختلف تست، از جمله تست واحد، ادغام و پذیرش را پوشش می دهد. هدف آن بررسی رفتار و تعامل اجزای مختلف در سیستم است.

طراحی و مستندسازی

TDD یک رویکرد طراحی از پایین به بالا را ترویج می کند، جایی که طراحی بر اساس تست های نوشتن و پیاده سازی کد تکامل می یابد. تست‌ها به عنوان مستندی برای رفتار واحدها عمل می‌کنند.

BDD بر رویکرد طراحی از بالا به پایین تأکید دارد، جایی که سناریوهای سطح بالا طراحی و اجرا را هدایت می کنند. سناریوها به عنوان مستندات زنده عمل می کنند که رفتار مورد انتظار سیستم را نشان می دهد.

ابزار و چارچوب

TDD اغلب با چارچوب های تستی مانند JUnit و فریم ورک های ماک مانند Mockito مرتبط است که برای نوشتن و اجرای تست های واحد پشتیبانی می کند.

چارچوب‌های BDD، مانند Cucumber یا JBehave، ابزارها و کتابخانه‌هایی را برای نوشتن مشخصات اجرایی و تسهیل همکاری بین اعضای تیم فنی و غیر فنی فراهم می‌کنند.

شایان ذکر است که TDD و BDD متقابلاً منحصر به فرد نیستند و می توانند مکمل یکدیگر در فرآیند توسعه نرم افزار باشند. TDD بر تأیید صحت کد در سطح گرانول تمرکز دارد، در حالی که BDD بر تأیید رفتار سیستم به عنوان یک کل از دیدگاه کاربر تمرکز دارد. انتخاب بین TDD و BDD به نیازهای خاص، دامنه و پویایی همکاری پروژه بستگی دارد.

اصول TDD و SOLID

اصول SOLID (مسئولیت واحد، باز/بسته، جایگزینی Liskov، جداسازی رابط، وارونگی وابستگی) اصول طراحی هستند که کد قابل نگهداری و انعطاف پذیر را ترویج می کنند.

TDD به خوبی با اصول SOLID هماهنگ است. با پیروی از TDD، شما به طور طبیعی تمایل به ایجاد واحدهای کوچکتر و متمرکز از کد دارید که به اصل مسئولیت واحد پایبند هستند. TDD تست‌های نوشتن را برای رفتارهای خاص تشویق می‌کند، و بازنویسی و گسترش کد بدون تأثیر بر عملکرد موجود را آسان‌تر می‌کند (اصل باز/بسته). از طریق استفاده از واسط ها و تزریق وابستگی، TDD از اصل وارونگی وابستگی پشتیبانی می کند و کد انعطاف پذیر و قابل تست را امکان پذیر می کند.

مهم است که به یاد داشته باشید که TDD یک فرآیند تکراری است و این بهترین شیوه ها در طول زمان تکامل می یابند. استفاده مداوم از این شیوه ها می تواند به بهبود کیفیت، قابلیت نگهداری و تست پذیری پایگاه کد شما کمک کند. علاوه بر این، کاوش سایر روش‌ها مانند یکپارچه‌سازی مداوم، تجزیه و تحلیل پوشش کد و بازآفرینی تستی می‌تواند گردش کار TDD شما را بیشتر کند.

آیا TDD برای سازمان شما مناسب است؟

TDD مزایای قابل توجهی مانند بهبود کیفیت کد، تشخیص سریعتر باگ و همکاری تیمی را ارائه می دهد. با این حال، مناسب بودن آن بسته به سازمان متفاوت است، به ویژه زمانی که فرآیندها و فرهنگ موجود اجرای آن را به چالش می کشد.

تست اولیه TDD و حلقه های بازخورد مداوم منجر به طراحی کد و سازگاری بهتر می شود. در حالی که در برخی موارد مؤثر است، تست سنتی ممکن است فاقد همان چابکی و سطح انعطاف‌پذیری کد باشد.

نتیجه

امیدوارم این مقاله کاوش جامعی از توسعه تست محور (TDD) باشد. ما با توضیح اصول اصلی TDD، از جمله چرخه فاکتور قرمز-سبز که بر تست های نوشتن قبل از اجرای کد تأکید دارد، شروع کردیم. ما TDD را با توسعه رفتار محور (BDD) مقایسه کردیم و تمرکزها و اصطلاحات متمایز آنها را برجسته کردیم که از مزایای TDD، از جمله بهبود کیفیت کد، تشخیص باگ و بهره وری توسعه دهندگان بهره برده اند. این مطالعات موردی به عنوان الهام‌بخش خوانندگان برای ادغام شیوه‌های TDD در پروژه‌های خود عمل می‌کند و فرهنگ تست قوی، کد پاک و توسعه کارآمد را تقویت می‌کند.